“มาฝากท้องค่ะ” ผู้หญิงอายุ 42 ปีเอ่ยขึ้น ฉันอ่านประวัติของเธอในแผ่นบันทึกการตรวจรักษาพบว่าเธอชื่อ อนุรีย์ (ชื่อสมมุติ) ตั้งครรภ์ท้องที่หนึ่ง
บรรยากาศสบายๆ เครื่องปรับอากาศส่งเสียงเบาๆ อากาศเย็นฉ่ำ ลบความร้อนร้ายจากภายนอก ไม่มีเหงื่อไหลไคลย้อย เพราะนี่เป็นห้องตรวจครรภ์ของโรงพยาบาลเอกชน เมื่อมองผ่านกระจกหน้าต่าง เห็นแดดจ้าราวกับจะแผดเผาเมืองทั้งเมือง กระนั้นดอกตะแบกสีชมพูสีม่วงก็บานสะพรั่งสวยพราวอยู่ริมถนน
“ประจำเดือนขาดได้กี่เดือนแล้วคะ” ฉันถาม
“ฉันจดไว้ค่ะ” อนุรีย์หยิบสมุดบันทึกออกมาจากกระเป๋าสะพาย เปิดแล้วอ่านให้ฟัง
ทุกเดือน เธอบันทึกประจำเดือนอย่างละเอียดมาก มากี่วัน มามากมาน้อย มีสีอะไร มีอาการอะไร “เอ…วันนี้แฟนมาด้วยหรือเปล่าคะ เดี๋ยวจะตรวจอัลตร้าซาวนด์ว่าคุณท้องสองเดือนเหมือนที่ประจำเดือนขาดหรือเปล่า…จะได้ดูด้วยกัน”
อนุรีย์สบตาฉัน ยิ้มแปลกๆ “มาค่ะ คุณหมออยากเจอใช่ไหมคะ เดี๋ยวเรียกมาค่ะ เขารออยู่ที่โรงรถ”
แม้อากาศร้อน สามีรออยู่ที่โรงรถฉันไม่แปลกใจ เพราะมีสามีภรรยาที่มาตรวจครรภ์ตามนัด สามีเหนื่อย ขอนอนรอในรถที่เปิดแอร์เย็นๆ ก็มีถมไป
“พี่บอย หมออยากเจอพี่” อนุรีย์ส่งเสียงเข้าเครื่องโทรศัพท์
รออยู่นาน ชายวัย 59 สวมแว่นสายตา ก็โผล่หน้ามา พอเห็นหน้าเขา…ฉันชะงัก ยกมือไหว้ เพราะรู้จักเขาดี เดิมเขาเป็นหมออนามัย ย้ายมาเป็นเจ้าหน้าที่ฝ่ายการพยาบาลของโรงพยาบาลรัฐที่ฉันทำงาน นอกเวลาราชการหรือวันหยุดอย่างนี้ฉันทำงานที่โรงพยาบาลเอกชน
เห็นหงิมๆ เงียบๆ อย่างนี้ไม่รู้เลยว่ามีเมียน้อย ฉันรู้เต็มอกว่าพี่บอยมีภรรยาอยู่แล้วชื่อพี่ฝน เป็นเจ้าหน้าที่ธุรการอยู่ในโรงพยาบาลเดียวกัน มีลูกแล้ว 3 คน มีหลาน 3 คน พี่บอยเป็นทั้งปู่และตา
ฉันไม่กล้าพูดอะไร ได้แต่บอกว่า “เดี๋ยวดูอัลตร้าซาวนด์ด้วยกันนะพี่”
ก่อนทำอัลตร้าซาวนด์ ฉันมองอนุรีย์แวบหนึ่ง เธอไม่ใช่คนสวยเลย หน้ามีฝ้าสองแก้ม ไม่แต่งหน้าแม้แต่น้อย แต่ดูเป็นคนอารมณ์ดี ยิ้มแย้มแจ่มใส
ผลการตรวจอัลตร้าซาวนด์ พบว่าอนุรีย์ท้องได้สองเดือน ฉันอธิบายว่า “คุณอนุรีย์คะ ครรภ์นี้เป็นครรภ์เสี่ยงสูงนะคะ คุณแม่อายุมาก มีความเสี่ยงที่เด็กในท้องจะเป็นเด็กพิการปัญญาอ่อนที่เรียกว่า กลุ่มทารกเด็กดาวน์ อาจจะต้องเจาะน้ำคร่ำ เอาน้ำคร่ำไปตรวจหาหน่วยพันธุกรรมหรือที่เรียกว่าโครโมโซม นอกจากนั้นคุณแม่ยังมีความเสี่ยงต่อการเกิดโรคแทรก เช่นโรคเบาหวาน ความดันโลหิตสูง ครรภ์เป็นพิษ”
อนุรีย์ยิ้มรับ บอกว่า “ท้องนี้ขอฝากไว้กับคุณหมอค่ะ เห็นว่าสมควรตรวจอะไรทำอะไร จะให้ยาอะไรดี คุณหมอทำได้ตามสบายนะคะ”
ฉันชำเลืองดูพี่บอย งงว่าเขาทำอย่างนี้ได้อย่างไร…เมียหลวง…พี่ฝนเป็นคนสวย แต่งเนื้อแต่งตัว อายุ 50 เศษ แต่ดูเหมือนคนอายุไม่ถึง 40 เมื่อเทียบกับอนุรีย์แล้ว อนุรีย์ชิดซ้าย
ฉันตรวจร่างกายอนุรีย์ สั่งยาบำรุงยาแก้แพ้ท้องให้ ให้พยาบาลเจาะเลือด ฉีดวัคซีน แล้วฉันก็บอกว่า “หมอจะนัดมาพบอีก 1 เดือนนะคะ”
อนุรีย์ว่า “ เร็วกว่านั้นก็ได้ค่ะ ฉันว่าง ไม่ได้ทำงานอะไร”
“งั้นอีกสองสัปดาห์มาพบหมอนะคะ หากเป็นอะไร ไม่สบายอะไร หรือมีอาการผิดปกติ มีเลือดออก ให้มาหาหมอก่อนนะคะ” ฉันเปลี่ยนเวลานัด
อนุรีย์และพี่บอยออกจากห้องตรวจไปแล้ว ขณะที่ฉันถามตนเองว่า…พี่ฝนรู้เรื่องหรือเปล่านี่…หรือไม่รู้…เพราะหลบมาฝากท้องโรงพยาบาลเอกชน… แต่อย่างไร เรื่องเหล่านี้เป็นความลับของคนไข้ ฉันต้องไม่แพร่งพรายบอกใคร
เสียงเคาะประตู ก่อนพี่บอยจะโผล่หน้าเข้ามา “หมอ…อนุรีย์เขาอยากได้ลูก ช่วยดูแลหน่อยนะ” พี่บอยฝากฝังภรรยาน้อย ไม่ทันที่ฉันจะพูดอะไร เขาก็เล่าให้ฟังว่า
“หมอก็รู้ ผมเก่งกีฬาเปตอง ผมไปฟอร์มทีมเปตองในหมู่บ้าน อนุรีย์เขามาเป็นนักกีฬาในทีม ก็เลยสนิทกัน ไปแข่งต่างจังหวัดก็ไปด้วยกัน เขาบอกเขารักผม ไม่หวังอะไรจากผมเลยแค่ให้ผมรู้ว่าเขารักผมเขาก็พอใจแล้ว เขาเป็นลูกสาวเจ้าของที่นา ตอนนี้พ่อแม่ตายหมด สมบัติที่มีอยู่พอเลี้ยงตนเองได้อย่างสบาย”
ฉันอดไม่ได้ ถามว่า “แล้วพี่ฝนรู้เรื่องหรือเปล่า” เรื่องเมียหลวงเมียน้อยนั้นเป็นเรื่องสนุกปากของคนทั่วไป แต่ไม่ใช่เรื่องสนุกของคนเป็นเมียหลวง เรื่องสามีมีเมียน้อยนี้เป็นเรื่องเจ็บปวดหัวใจ เมียหลวงคนไหนก็ทนไม่ได้ แทบไม่อยากมีชีวิตอยู่ดูโลกเลย
พี่บอยอ้อมแอ้มว่า “ไม่รู้ว่าเขารู้หรือเปล่า แต่พี่ฝนเขาเป็นผู้ใหญ่ เขาผ่านร้อนผ่านหนาวมาเยอะ เขาคงเข้าใจ ตอนนี้เขาก็ทำเฉยๆ ไม่มีปฏิกิริยาผิดปกติอะไร”
“แล้วญาติทางอนุรีย์เขาไม่ว่าอะไรหรือ”
“อนุรีย์เขาไม่มีญาติสนิท เขาคบกับผมมา 5-6 ปีแล้ว เขาไม่เคยเรียกร้องอะไรจากผมมาแต่น้อย ปีนี้เขาขอร้องผม อยากได้ลูกสักคน จะได้อยู่เป็นเพื่อนยามแก่เฒ่า ผมเห็นใจ จึงตามใจเขา นี่ก็สมใจเขาแล้ว”
อนุรีย์มาฝากท้องตามนัด เธอโชคดีมาก ไม่มีภาวะแทรกซ้อนอะไรเลย ผลการตรวจน้ำคร่ำพบว่าเด็กทารกในครรภ์มีโครโมโซมปกติไม่เป็นกลุ่มทารกเด็กดาวน์ เป็นเพศชาย ซึ่งสมใจอนุรีย์มาก เพราะเธอบอกว่าหากมีลูกชาย เธอคงได้เกาะผ้าเหลืองยามลูกบวช มาฝากครรภ์ อนุรีย์ต้องเลือกวัน เพื่อที่จะได้มาพร้อมกับพี่บอย แต่บางครั้งก็มาคนเดียว ฉันเดาว่าพี่บอยคงไม่ได้เปิดเผยให้พี่ฝนทราบ ฉันเองก็พยายามหลีกเลี่ยงไม่เจอพี่ฝน ซึ่งทำงานในโรงพยาบาลเดียวกัน
เมื่อถึงวันคลอด ความลับดันรั่วไหล อนุรีย์มาคลอดเพียงลำพัง ไม่มีใครเฝ้า เพราะพี่ฝนไม่ให้พี่บอยมา ต้องจ้างพยาบาลพิเศษเฝ้า ถึงกระนั้นอนุรีย์ก็ยังยิ้มอย่างมีความสุข เธอบอกพยาบาลว่า “ฉันโชคดีมากที่มีลูกกับคนที่ฉันรัก ฉันมีความสุขมากที่ได้ลูกชายสมบูรณ์แข็งแรงเมื่ออายุมากขนาดนี้ ฉันไม่ว่าเมียหลวงเขาหรอก ที่เป็นอยู่นี้เมียหลวงเขาก็ใจดีมากแล้ว ก็ฉันอยากขอเป็นเมียน้อยพี่บอยเองนี่ ฉันก็ต้องรับได้ทุกอย่าง”
บันทึกจากหมอ
ฉันเป็นหมอที่ดูแลอนุรีย์ ฉันไม่ได้เห็นด้วยกับการเป็นเมียน้อยใคร แต่ฉันเพิ่งพบคนที่มีความสุข สมหวัง เพราะเป็นเมียน้อย เป็นคนแรกในชีวิตการเป็นหมอ
บทความโดย: พญ.ชัญวลี ศรีสุโข
ภาพ: shutterstock