ตอนแรกๆ หนูให้ความร่วมมือดีมาตลอดแต่อยู่ๆ หนูก็เกิดงอแง ไม่ยอมเฉียดใกล้กระโถนหรือห้องน้ำอีกเลย คุณพ่อคุณแม่เลยงงกันใหญ่ เกิดอะไรขึ้นเนี่ย ?
A: ในช่วงเริ่มต้นของวัยเตาะแตะ การหัดนั่งกระโถนหรือเข้าห้องน้ำก็เหมือนกับเกมใหม่ๆ น่าลองเล่นลองทำ แต่พอผ่านไปได้สักพัก กิจกรรมนี้ก็กลายเป็นของเคยชินที่น่าเบื่อ ไม่สนุกอีกต่อไปแล้ว ยิ่งพอบวกกับนิสัยขวางโลกอันเป็นลักษณะเฉพาะของวัยนี้ อะไรที่พ่อแม่พยายามกะเกณฑ์ (หรือบางทีก็บังคับขู่เข็ญ) ล้วนเป็นเรื่องไม่น่าทำไปเสียหมด ดังนั้นไม่ต้องแปลกใจ ถ้าลูกน้อยผู้ (เคย) เชื่อฟังยินยอมให้ความร่วมมือในตอนแรก จะกลายเป็นจอมงอแงดื้อดึงไปแบบไม่ทันให้ตั้งตัว
ทางแก้ปัญหาที่ถูกต้อง ไม่ใช่การพยายามบังคับหรือจี้ลูกเข้าห้องน้ำให้ถูกวิธี แต่เป็นการเตือนแบบอ้อมๆ และใช้ตัวอย่างเข้าช่วย ชี้ให้ลูกดูเวลาคุณพ่อคุณแม่หรือผู้ใหญ่ในบ้านเดินไปเข้าห้องน้ำ “เห็นไหม ถ้าเป็นผู้ใหญ่แล้วต้องเข้าไปฉี่ในห้องน้ำนะ” ตัวอย่างจากเด็กที่เป็น ‘เด็กโต’มักจะได้ผลที่สุด “พี่จุ๋มเขาใส่ชุดสวยได้ เพราะเขาไม่ต้องใส่ผ้าอ้อมแล้วไง”
เตรียมกระโถนหรือแผ่นรองชักโครกสำหรับเด็กไว้ให้พร้อมเสมอ เตือนสมาชิกคนอื่นๆ ในบ้านว่า ถ้าใช้ห้องน้ำแล้วต้องยกแผ่นรองชักโครกลงไว้ให้หนูด้วย และสุดท้าย อย่าลืมสำรวจตัวเองว่า คุณหัดลูกเข้าห้องน้ำผิดเวลา หรือเปล่า ถ้าจับลูกไปนั่งกระโถนหลังจากเพิ่งกินข้าวอิ่มใหม่ๆ หรือว่าตอนเพิ่งตื่นนอนละก็ อาจไม่ประสบความสำเร็จก็ได้ แล้วใครล่ะจะหงุดหงิด ถ้าไม่ใช่เจ้าตัวเล็กที่นั่งเบ่งมาตั้งนาน
บทความโดย: กองบรรณาธิการนิตยสารเรียลพาเรนติ้ง