เวลาไม่ได้อะไรที่อยากได้ ลูกวัยเตาะแตะจะหงุดหงิด งอแง และแก้แค้นด้วยการแผลงฤทธิ์อาละวาดอย่างหนัก หรือไม่ก็ร้องไห้ไม่ยอมหยุด จนคุณอดคิดไม่ได้ว่าตัดสินใจถูกหรือเปล่าที่ไม่ยอมตามใจตั้งแต่แรก
แต่ส่วนใหญ่แล้วคุณก็ทำถูกแล้วล่ะ เพราะอาการขี้แงของเด็กวัยนี้มักเกิดจากความต้องการที่เป็นไปไม่ค่อยได้หรือไม่จำเป็น และเขาก็มักลืมในเวลาไม่นานนัก เมื่อลูกแผลงฤทธิ์ คุณควรจะ…
– ชั่งน้ำหนักดู ความต้องการบางอย่างก็ไม่ได้เป็นพิษเป็นภัยอะไรนัก เช่น อยากใส่เสื้อกันฝนในวันที่อากาศดี๊ดีซึ่งไม่คุ้มที่จะปฏิเสธหรือทำให้เขาเสียความตั้งใจ แต่บางอย่างที่ยอมไม่ได้จริงๆ คุณก็อย่าใจอ่อนเข้าเชียวล่ะ
– บางอย่างยอมได้ก็ควรยอม เช่น ใส่รองเท้าบู้ทในวันอากาศร้อน จะได้ไม่ต้องทะเลาะกับลูกโดยที่ไม่จำเป็น และยังทำให้ลูกรู้สึกว่าเขามีสิทธิตัดสินใจได้เองบ้าง (แล้วถ้าเขารำคาญจนพูดว่า “หนูอยากถอดรองเท้า” คุณก็อย่าพูดว่า “เห็นไหม แม่บอกแล้ว” ก็แล้วกัน ปล่อยให้เขาสำนึกเองจะดีกว่า)
– เมื่อยอมไม่ได้ก็อย่ายอม แต่ต้องอธิบายเหตุผลและกำหนดขอบเขตที่เหมาะสมให้ชัดเจน แล้วพอโตขึ้น ลูกก็จะรู้เองว่าอะไรเหมาะหรือแค่ไหนถึงจะเหมาะ
– หาทางเบี่ยงเบนความสนใจก่อนเกิดเหตุ เช่น พูดว่า “เราเลี้ยงหมาไม่ได้หรอก แต่แม่พาไปดูลูกหมาที่ร้านข้างล่างได้นะจ๊ะ” หรือ “ตอนนี้แม่ยังพาหนูไปเที่ยวทะเลไม่ได้… เรามาเล่นสมมติว่าไปทะเลกันดีกว่า เดี๋ยวแม่จะเอาผ้าห่มมาปูที่พื้น แล้วเราก็ใส่ชุดว่ายน้ำกัน เอาลูกบอลชายหาดมาเล่นด้วย”
บทความโดย: กองบรรณาธิการนิตยสารเรียลพาเรนติ้ง