“ดัชนีของความสุข” ไม่ได้วัดกันที่เงินตรา แต่วัดกันที่รอยยิ้ม

ลูกรัก…
หากลูกกำลังคิดว่า ตัวเองโชคไม่ดีที่พ่อแม่ไม่ร่ำรวย

โชคไม่ดีที่ไม่มีรถคันใหญ่ โชคไม่ดีที่ไม่มีไอแพดรุ่นใหม่ไว้นั่งเล่น

โชคไม่ดีที่ไม่มีชุดสวยแบรนด์ดัง โชคไม่ดีที่ไม่ได้กินไอศกรีม หรืออาหารอร่อยๆ ในโรงแรม แล้วละก็ …

จงเงยหน้าน้อยๆ เศร้าๆ ของหนู แล้วโปรดฟังแม่!!
แม่อยากบอกหนูเหลือเกินว่า ยังมีเด็กอีกหลายคนบนโลกใบนี้ที่โชคร้ายกว่าหนูมาก

เด็กที่กินอาหารที่เลือกเมนูไม่ได้ กินเพื่อประทังชีวิตไปได้แต่ละมื้อ

เด็กที่ใส่เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง เสื้อผ้าเก่าตัดปะ

เด็กที่ไม่มีบ้าน ไม่มีหลังคาคุ้มแดด ฝน

เด็กที่มีแต่พ่อไม่มีแม่ มีแต่แม่ขาดพ่อ หรือไม่มีทั้งพ่อแม่ ไว้คอยกอด คอยรัก หรือปลอบประโลมยามทุกข์ท้อ

หนูคิดดูสิลูก หากหิว เด็กๆ เหล่านั้นจะไปหาอาหารจากไหน

ฝนตกตัวคงเปียกหนาวสั่น เพราะไม่มีบ้านเป็นที่หลบฝน

กลางคืนหนาวจะนอนอย่างไรหากขาดผ้าห่ม หรือแม้กระทั่งอ้อมกอดของพ่อแม่

หากนอนฝันร้าย นอนละเมอเด็กเหล่านั้นจะมองหาอ้อมกอดจากใคร?

ใช่แล้วลูก… หนูโชคดีมากๆ ที่มีวันนี้

หนูโชคดีมากที่เกิดท่ามกลางความรักของพ่อแม่และคนรอบข้าง

หนูโชคดีมากที่มีเสื้อผ้าของพี่สาว หรือรองเท้าของพี่ชาย

หนูโชคดีมากที่มีผัก มีหมู มีไข่เจียวแสนอร่อยให้หม่ำ

หนูโชคดีมากที่มีบ้านไว้คอยคุ้มครองป้องกันอาศัย หลบแดดหลบฝน

หนูโชคดีเหลือเกินที่มีอ้อมแขนพ่อ อ้อมกอดแม่ กอดหนูแน่นเสมอ ไม่ว่าหนูจะต้องเจอกับอะไรบนโลกใบใหญ่ใบนี้

หนูโชคดีเหลือเกินที่มีแม่และพ่อเป็นรอยยิ้มของหนู หนูโชคดีเหลือเกินที่ได้เป็นรอยยิ้มของพ่อและแม่

อย่าได้คิดอีกนะลูก… ว่าเราไม่มีอย่างใครเขาแล้วเราจะโชคร้าย

จงจำไว้ ดัชนีของความสุข ไม่ได้วัดที่เงินตรา แต่วัดกันที่รอยยิ้ม  ^_^

#แม่บัวเพจอมรินทร์เบบี้แอนด์คิดส์