จริงอยู่ที่เด็กๆ วัยนี้อยู่ในช่วงพัฒนาทักษะภาษาพูด แต่เขาก็ยังคงยึดติดกับภาษาท่าทางมากกว่ามากเลยละ น้ำเสียงและสีหน้าเป็นสิ่งที่ลูกเข้าใจได้มากกว่าคำพูดของคุณ
นี่คือคำพูดและท่าทางที่เมื่อเอามารวมกันอาจทำให้เจ้าตัวเล็กสับสนได้
ทั้งขำทั้งดุ หากคุณทำเสียงจุปากเป็นเชิงเตือนว่า อย่าทำหรือให้เงียบ แต่หน้ายังยิ้มอยู่ ลูกก็จะไม่เข้าใจว่านี่คือสถานการณ์ที่จริงจังหรือเปล่า เพราะฉะนั้นเมื่อลูกทำผิด นอกจากบอกเป็นคำพูดแล้ว คุณควรทำหน้านิ่งเฉยหรือดุไว้ดีกว่า
“เราต้องไปแล้วนะจ๊ะ ” การขึ้นเสียงสูงท้ายคำสั่งเป็นเหมือนการถามเล่นๆ ให้ลูกเลือกตอบว่าจะไปหรือไม่ ควรพูดด้วยน้ำเสียงโทนต่ำจริงจังให้ลูกรู้ว่านี่เป็นคำสั่ง
สบายๆ (แม้ที่จริงจะคุมสติไม่อยู่) หากคุณกำลังบอกลูกว่าไม่ต้องกังวลในวันแรกที่ไปโรงเรียนหรือไปเจอเพื่อนใหม่ แต่คุณเองกลับกำมือเจ้าตัวเล็กเสียแน่น ลูกก็จะรับรู้ถึงความกังวลของคุณได้ ควรเก็บอาการเอาไว้ แสดงความมั่นใจและผ่อนคลายให้ลูกเห็นดีกว่านะ
บทความโดย: กองบรรณาธิการนิตยสารเรียลพาเรนติ้ง