คุณแม่กวางเลยไม่แน่ใจว่าควรจะหัวเราะหรือร้องไห้ดีกว่ากัน
คำตอบคือไม่ควรทำทั้ง 2 อย่าง เพราะเจ้าตัวเล็กจะยิ่งเทเพื่อรอดูปฏิกิริยาโต้ตอบจากคุณ พยายามสงวนท่าทีไว้ดีกว่า การจงใจเทน้ำทิ้งเกิดจากความอยากรู้อยากเห็นของลูก ไม่ใช่ความประสงค์ร้ายหรืออยาก กลั่นแกล้ง และเขาก็ชอบทดลองซ้ำแล้วซ้ำอีกไม่รู้เบื่อ พฤติกรรมนี้จะสิ้นสุดลงก็ต่อเมื่อลูกเป็นฝ่ายให้ความร่วมมืออย่างเต็มใจ ส่วนคุณก็ต้องอดทน มองโลกในแง่ดี เตรียมผ้าซับน้ำไว้ให้พร้อมและใช้เทคนิคเหล่านี้เป็นตัวช่วย…
– ป้องกันไว้ก่อน โดยเลือกถ้วยน้ำแบบก้นหนักและขนาดเหมาะกับมือเล็กๆของลูกวัยเตาะแตะ หรือถ้วยแบบที่มีหลอดดูดและฝาปิด เทน้ำทีละน้อย (ถ้าลูกยืนกรานว่าต้องเทน้ำให้เต็ม คุณก็ใช้ถ้วยใบจิ๋วๆ จะได้ไม่ต้องเช็ดมากนัก) อย่าวางถ้วยในตำแหน่งที่ลูกจะชนล้มได้ง่ายๆหรือวางใกล้ขอบโต๊ะ และอย่าให้ลูกถือถ้วยน้ำในบริเวณที่ไม่ควรมีน้ำหก
– อย่าตำหนิลูก ควรถือเสียว่าการทำน้ำหกเป็นเรื่องที่เขา “ไม่ได้ตั้งใจ” เพราะการตักอาหารหรือดื่มน้ำเองคือเรื่องยากของเด็กวัย 2 ขวบ หากคุณไม่เห็นคุณค่าในความพยายามของลูก เขาก็จะยิ่งสูญเสียความศรัทธาในตัวเอง
– ให้ลูกช่วยเช็ด ซึ่งถือเป็นวิธีที่ให้ผลในเชิงบวกมากกว่าการดุหรือตำหนิ โดยเฉพาะกรณีที่ลูกตั้งใจเท และอาจช่วยให้เขาไม่อยากทำแบบนั้นอีก แถมการที่ต้องรับผลจากการกระทำของตัวเองก็ยังช่วยให้เขามีความรับผิดชอบมากขึ้นด้วย
– เติมน้ำให้ใหม่และตักเตือนอย่างอ่อนโยนในกรณีที่ลูกทำน้ำหกโดยไม่ได้ตั้งใจ และหาวิธีพูดให้ลูกพยายามมากขึ้นด้วย ( “คราวนี้หนูลองระวังให้มากขึ้นนะจ๊ะลูก”) ไม่ใช่เตือนแบบคาดโทษ (“ถ้าลูกทำน้ำหกอีกละก็…”)
– มีจุดยืนในกรณีที่ลูกจงใจเทน้ำทิ้ง พูดให้ชัดว่านี่เป็นพฤติกรรมที่คุณไม่ต้องการให้เกิดขึ้นอีกต่อไปโดยไม่ต้องแสดงให้ลูกเห็นว่าคุณหงุดหงิดมากแค่ไหน ถ้าลูกยังไม่เชื่อ คุณก็บอกเขาว่าจะยึดถ้วยน้ำไว้และให้เขาดื่มเฉพาะตอนที่หิวน้ำจริงๆเท่านั้น ถ้าลูกเทน้ำทิ้งในทันทีที่ได้รับถ้วยจากมือคุณ ก็ต้องยึดถ้วยกลับคืนไปโดยพยายามควบคุมอารมณ์ไว้ให้ดีที่สุด และให้เขาได้เล่น “เติมแล้วเท” ในจุดที่เปียกได้ (เช่น ในอ่างอาบน้ำ) จนหนำใจ
– อธิบายเหตุผลเมื่อคุณเผลออารมณ์ปี๊ด (หรือกรี๊ด) ตอนลูกทำนมหก แทนที่จะมัวแต่รู้สึกผิดที่โวยลูก คุณควรอธิบายให้เขาเข้าใจว่าทำไมคุณถึงโกรธ เช่นพูดว่า “นั่นน่ะผ้าปูโต๊ะที่แม่เพิ่งซื้อมาใหม่นะจ๊ะลูก แม่เลยโกรธที่เห็นนมหกเลอะผ้าเต็มไปหมด”) และอย่าลืมขอโทษเขาด้วยนะ (“แม่รู้ว่าหนูไม่ได้ตั้งใจ แม่ขอโทษนะที่ตะคอกใส่หนูแบบนั้น”)
บทความโดย: กองบรรณาธิการนิตยสารเรียลพาเรนติ้ง