การพาลูกในช่วงวัยนี้ไปฝากศูนย์ดูแลในช่วงที่คุณไม่สะดวกดูแลเขาเป็นทางเลือกที่ทำได้ ส่วนลูกจะเข้าใจและลดอาการติดแม่ได้ช้าหรือเร็วนั้น อยู่ที่พ่อแม่เป็นสำคัญ
ภาวะกังวลการพรากจาก อาการกลัวแม่ทิ้ง เป็นภาวะตามธรรมชาติของเด็กตั้งแต่ช่วงปลายของวัยทารกจนถึงวัยเตาะแตะ (ก่อนวัยเรียน) เพราะเด็กช่วงวัยนี้จะยึดว่าพ่อแม่ หรือคนเลี้ยงเขา คือแหล่งรวมความรักและความมั่นคงปลอดภัย แล้วลูกคุณล่ะคะ “ติดแม่” แบบไหน ไปดูกัน!
1. แบบขี้แย
ก็เศร้านี่ ลูกอยากไปด้วย อย่าทิ้งลูกไปนะ (เห็นบ่อยๆ ที่หน้าโรงเรียนอนุบาล)
รับมืออย่างไรดี?
อย่าทำท่ากังวลตามไปด้วย เพราะจะทำให้ไปกันใหญ่ บอกให้ลูกรู้ว่าเดี๋ยวพ่อแม่มารับนะ หนูอยู่กับคุณครู เล่นกับเพื่อนๆ ก่อนนะลูก โดยทั่วไปแล้ว เด็กมักหยุดร้องเองในอีกไม่นานหลังจากพ่อแม่ลับตาไป
2. แบบกล้าหาญ (แต่แอบกังวล)
ลูกจะไม่ร้องไห้หรอก เขาไม่สนแล้ว ไม่ต้องมาบ๊ายบายด้วย เดี๋ยวเขากลั้นน้ำตาไม่อยู่
รับมืออย่างไรดี?
ไม่ต้องกังวลที่ลูกทำเป็นไม่สนใจ และไม่ต้องไปกดดันให้ลูกบ๊ายบายเรากลับด้วย ค่อยมาโอ๋กันตอนรับลูกกลับบ้านก็ได้
3. แบบความรู้สึกช้า
ไปโรงเรียนสนุกจังเลย มีเพื่อนเล่นของเล่นเยอะแยะ แล้วพออีกสองวันค่อยนึกได้ว่า เอ๊ะ…แม่เราหายไปไหน!
รับมืออย่างไรดี?
คุยทบทวนให้ลูกคิดถึงความสนุกที่มีในตอนแรก และคุยกับคุณครูให้ดูแลใกล้ชิดหน่อยในช่วงนี้ ไม่ต้องกังวลว่าทำไมจู่ๆ ลูกเกิดงอแงขึ้นมา ลูกแค่เพลินไปในช่วงแรกจนลืมแม่ แล้วมานึกออกเท่านั้น เดี๋ยวก็กลับไปสนุกเหมือนเดิม
4. แบบดูไปเงียบๆ
ขอดูลาดเลาไปก่อนว่าเด็กอื่นๆ เป็นไงบ้าง ก่อนจะเริ่มต้นผูกมิตร
รับมืออย่างไรดี?
ชี้ชวนให้ลูกปรับตัว มีส่วนร่วมกับสิ่งแวดล้อมและคนใหม่ๆ เช่น อ่านหนังสือ เล่นของเล่นกับเพื่อน บอกคุณครูให้ชวนลูกไปเล่นหรือทำกิจกรรมกับกลุ่มเพื่อนที่ดูแล้วน่าจะเล่นกันได้
บทความโดย : กองบรรณาธิการนิตยสาร Amarin Baby & Kids
ภาพ : ช่างภาพนิตยสาร Amarin Baby & Kids