ลูกขี้อ้อน เพราะเขาจะทำเหมือนว่ามันเป็นเรื่องใหญ่โต อันตราย ต่อให้เป็นเพียงรอยข่วนเท่าขนแมว เขาก็จะร้องขอปลาสเตอร์ยามาแปะเอาไว้ และต้องการการชื่นชมเยินยอในความอดทน ไม่เพียงเท่านั้น แผลนี้จะกลายเป็น เรื่องเล่าอันน่าภาคภูมิ สู่ญาติพี่น้อง ผองเพื่อน คุณครู ฯลฯ ด้วย
ลูกขี้อ้อน เพราะเจ็บตัว..ทำไมถึงเป็นเรื่องใหญ่
เด็กวัยนี้กำลังสงสัยใคร่รู้เกี่ยวกับการทำงานของร่างกายตัวเอง แผลที่เกิดขึ้น และวิธีการปัดเป่ามันให้หายนี่แหละเป็นปริศนาที่น่าค้นหาสุดๆ ที่สำคัญกว่าการรู้จักร่างกายของตนมากขึ้นคือการได้รู้ว่าคุณรักและใส่ใจเขา ขณะที่คุณกุลีกุจอมาใส่ยา เอาปลาสเตอร์ยาปิดแผลให้ ลูกจะรู้สึกถึงความรักและเห็นอกเห็นใจ เมื่อมีใครมาถาม เขาจะภูมิใจและรู้สึกเหมือนตัวเองกล้าหาญที่ผ่านพ้นเรื่องร้ายมาได้ คุณพ่อคุณแม่ก็ช่วยคลี่คลายเรื่องตื่นเต้น ที่จะทำให้ลูกต้องการความเห็นใจ (จนเกินเหตุ) ได้เหมือนกันนะ
ลดบทบาทปลาสเตอร์ยา
ค่อยๆ อธิบายให้ลูกรู้ว่า เจ้าปลาสเตอร์ยานั้นจำเป็นหรือไม่สำหรับแผลประเภทนี้ คุณอาจบอกลูกว่า ถ้าลูกอยากได้ปลาสเตอร์แม่จะแปะให้ แต่ถ้าหากลูกเห็นว่าไม่ต้องแปะก็ได้ แม่จะเป่า โอมเพี้ยง ! ที่แผลให้หายเจ็บ ลูกจะได้ไปเล่นต่อดีไหมคะ (ครับ)
อย่าตระหนกเกินเหตุ
เมื่อลูกเกิดแผลขีดข่วน คุณพ่อคุณแม่ก็ควรจัดแจงให้สมกับอาการ (โดยเร็ว) ลูกจะประเมินความหนักหนาของเหตุการณ์จากท่าทีของคุณเหมือนกันนะ เพราะฉะนั้นถ้าคุณแสดงอาการโวยวาย ตื่นตกใจ ลูกก็จะรู้สึกตื่นกลัวไปด้วย
เป็นตัวอย่างให้ลูกเห็น
ถ้าไม่อยากให้ลูกโอดครวญกับแผลเล็กน้อยที่ไกลหัวใจ วิธีหนึ่งก็คือ คุณต้องไม่พร่ำบ่น หงุดหงิดเกี่ยวกับแผลจากกรรไกรตัดเล็บ รอยกระดาษบาดมือ ฯลฯ ของตัวเอง และแสดงให้ลูกเห็นว่ามันเป็นเรื่องจิ๊บจ๊อยที่รับมือได้อยู่แล้ว
รู้อย่างนี้แล้ว ก็ไม่ควรจะโอ๋ลูกจนเกินไปจนลูกไม่กล้าออกเผชิญโลกกว้างด้วยตัวเอง การโอ๋ของคุณพ่อคุณแม่อาจปิดกั้นพัฒนาการของลูกอย่างไม่รู้ตัว ลองปรับวิธีปฏิบัติตัวต่อลูกตามคำแนะนำข้างต้นนะคะ AMARIN Baby & Kids เป็นกำลังใจให้ทุกครอบครัวค่ะ
บทความโดย: กองบรรณาธิการนิตยสาร AMARIN Baby & Kids
https://www.amarinbabyandkids.com/family/blogger-53/