เสื้อผ้าเครื่องแต่งกายที่เธอยอมใส่ ก็มักจะเป็นประเภทลูกไม้ฟูฟ่อง หรูหรา ซ้ำยังมีพฤติกรรมเจ้ายศเจ้าอย่างให้แม่หงุดหงิดใจเป็นระยะๆ ในตอนเย็นวันหนึ่ง อันย่าสวมชุดเต็มยศ นั่งหลังตรง รับประทานอาหารค่ำด้วยท่วงท่าที่สง่างามมาก นั่นเพราะกลัวว่ามงกุฏจะตกใส่จานซุป โถเด็กหนอเด็ก!
ด็อกเตอร์ จีอานน์ บรู๊ค กุนน์ ศาสตรจารย์ด้านพัฒนาการเด็ก มหาวิทยาลัยโคลัมเบีย ในนิวยอร์กซิตี้อธิบายว่าเด็กวัยก่อนเข้าเรียนนั้น อยู่ในช่วงรับรู้เรื่องความแตกต่างระหว่างเพศ พวกเด็กๆจะแสดงบทบาททางเพศของตนออกมาอย่างชัดเจน ไม่ต้องแปลกใจที่เด็กผู้หญิงส่วนใหญ่จะติดภาพว่าการทำตัวเป็น “เจ้าหญิงในเทพนิยาย” คือการแสดงออกว่าหนูเป็นเด็กผู้หญิง
พฤติกรรมทำตัวเป็นเจ้าหญิงน้อยแบบนี้ ติดตัวลูกอยู่ไม่นาน อย่างมากก็ปีสองปี แต่ถ้าลูกหมกมุ่นอยู่กับการแต่งตัวสวยๆจนไม่ยอมเล่นอย่างอื่นที่จะช่วยฝึกฝนทักษะ ลองเชื่อมโยงการเล่นของลูกเข้ากับการเป็นเจ้าหญิงดูสิ เช่น มาทะเลทั้งที แต่ห่วงสวยจนไม่อยากมือเปื้อน ลองแนะว่า เจ้าหญิงก็ต้องมีปราสาททรายนะ หนูลองมาสร้างเองดูสักหลังไหม หรือเป็นเจ้าหญิงต้องรู้จักรักข้าวของ ต้องหมั่นดูแลประชากรและสัตว์เลี้ยง เป็นต้น และที่สำคัญ จำไว้ว่า ถ้าลูกเป็นเจ้าหญิง ใครกันเล่าที่เป็นราชินี สุดท้ายแล้วคุณแม่ต่างหากที่มีอำนาจสูงสุดในวัง (ที่หลังเท่าบ้าน) ฮ่าๆ
บทความโดย: กองบรรณาธิการนิตยสารเรียลพาเรนติ้ง