account_circleพ่อแม่ทุกคนรักและห่วงใยลูกเสมอ โดยเฉพาะในวัยเยาว์ พ่อแม่จะทุ่มเทชีวิตจิตใจในการเลี้ยงดูลูก ปลูกฝังให้ลูกเป็นคนดี มีอนาคตที่สดใส เมื่อลูกอยู่ห่างไกล ก็ห่วงใย คอยฟังข่าวของลูกอยู่เสมอ อยากจะได้ยินแต่ข่าวดีของลูก ไม่มีพ่อแม่คนไหนเลยที่อยากจะได้ยินข่าวร้ายของลูก เพราะนั่นทำให้พ่อแม่มีความทุกข์ใจไปด้วย
พ่อแม่บางคนชอบดุและเข้มงวดกวดขันกับลูก เพราะอยากให้ลูกได้ดี และคิดว่า หากชมลูกจะทำให้ลูกเหลิง เดี๋ยวจะเสียคน แต่แอบเอาความดีของลูกไปชมให้คนอื่นฟัง ทั้ง ๆ ที่เขาไม่อยากฟัง คนที่อยากฟังคือลูก แต่ไม่พูดให้ฟัง ซึ่งเป็นวิธีการที่ผิด ทำให้ลูกน้อยใจ คิดว่าทำดีแทบตายพ่อแม่ไม่เห็นความดีของตนเลย พอทำผิดหน่อยเดียวกลับถูกดุด่าอยู่เป็นประจำ หรือไม่ก็มีแต่คนชมพี่ ชมน้อง ชมคนอื่น ไม่เห็นมีใครชมตนเลย
สิ่งนี้เป็นเงื่อนปมในจิตใจของลูก ทำให้ลูกรู้สึกว่าตนต่ำต้อยด้อยกว่าคนอื่น เป็นคนไม่มีคุณค่า ไม่มีใครต้องการ ลูกบางคนที่มีพื้นฐานจิตเป็นอกุศล ประชดพ่อแม่ด้วยการใช้ชีวิตของตนไปในทางที่ผิด บางคนถึงกับเสียคน เสียอนาคตไปเลย
เรื่องที่เกิดขึ้นน่าจะเป็นอุทาหรณ์สำหรับพ่อแม่และลูกทุกคน โดยเฉพาะพ่อแม่ซึ่งมีวุฒิภาวะมากกว่าลูก ความรักของพ่อแม่ที่มีต่อลูกอย่างเดียวยังไม่พอ ต้องรู้จักวิธีเลี้ยงลูกอย่างสร้างสรรค์ด้วย เมื่อลูกทำดีก็ชม เมื่อทำผิดก็บอกกล่าวให้แก้ไขใช้คำพูดที่น่าฟังแทนคำดุด่าที่ก้าวร้าว ลูกเองก็เช่นกัน ต้องเข้าใจความรักและพระคุณของพ่อแม่ ต้องรักอนาคตของตนด้วย …. มิฉะนั้น ทั้งพ่อแม่และลูกจะทำร้ายคนที่ตนรักไปตลอดชีวิต
– พระอาจารย์ชาญชัย อธิปญฺโญ –
ส่วนหนึ่งจากนิตยสาร Secret จากคอลัมน์ True Story กว่าจะเข้าใจ…ก็ (เกือบ) สายเสียแล้ว?!