บทความที่จะให้อ่านต่อไปนี้เป็น เรียงความถึงแม่ ของเด็กชายชั้น ป.4 จากญี่ปุ่นเขียนถึงเรื่องราวความห่วงใยของลูกที่มีต่อคุณแม่ แม่ที่ป่วยของเขาไม่รับรู้รสชาติอาหารได้ ลูกชายตัวน้อยจึงอาสาเป็นคนปรุงรส เป็นแรงบันดาลใจให้อีกหลายครอบครัวเข้มแข็ง และต่อสู้กับปัญหาไปให้ได้
“ผมอยู่นี่ครับ”
โดย ด.ช. Morita นักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 4 โรงเรียนประถมฟุตทซึ จังหวัดชิบะ
แม่กลับมาแล้ว !
แม่ของผมที่นอนโรงพยาบาลมาเกือบ 1 เดือนกลับมาที่บ้านแล้ว
วันที่แม่ออกจากโรงพยาบาล ผมไม่นัดเล่นกับเพื่อนคนไหน
และระหว่างทางกลับบ้านไม่แวะที่ใดๆ เพื่อที่จะได้กลับถึงบ้านให้เร็วที่สุด
อยากจะพูดคุยกับแม่ที่ไม่ได้เจอกันมานาน ให้มากที่สุด
มีเรื่องที่อยากคุยมากจริงๆ
เมื่อผมกลับไปถึงบ้าน ก็ได้กลิ่นหอมลอยมาจากในครัว
นี่เป็นกลิ่นของโปรดของผมนี่ Hotcake ราดน้ำผึ้ง
แม่ยืนอยู่ในครัว ดูผอมลงไปนิด
แต่เมื่อเห็นแม่ยังดูแข็งแรงดี ผมก็รู้สึกสบายใจขึ้นมา
♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥
“กลับมาแล้วหรือจ้ะ?”
วันนั้นผมได้ยินเสียงของแม่ชัดมากเป็นพิเศษ
และ Hotcake ที่ราดไปด้วยน้ำผึ้งก็อร่อยมากๆ
สภาพครอบครัวของผมกลับมาเป็นเหมือนแต่ก่อนแล้ว ก่อนที่แม่จะเข้าโรงพยาบาล
แต่ทว่า..หลังจากแม่กลับมาได้ระยะหนึ่งผมพึ่งสังเกตเห็นว่าอาการของแม่แตกต่างไปจากเดิม
รสชาติของซุปมิโสะที่แม่ทำมีรสชาติข้นไป บางครั้งก็ไปในทางตรงกันข้าม
ผมจึงเผลอพูดออกไปว่า
“ช่วงนี้ รสชาติมิโสะแปลกไปเนอะ”
♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥
อ่านต่อ “เรียงความถึงแม่ ความรู้สึกของเด็กน้อยชั้น ป.4” คลิกหน้า 2
ทันใดนั้น สีหน้าแม่ก็เปลี่ยนไปเหมือนเจอปัญหาอะไรบางอย่าง
“จริงๆ แล้วนะลูก หลังจากแม่ผ่าตัดมา แม่ก็ไม่รู้รสชาติอาหาร และไม่รับรู้กลิ่นแล้ว
ดังนั้น แม่ไม่สามารถปรุงรสอาหารได้เหมือนเดิมอีกแล้ว”
แม่พูดประโยคนี้เสร็จก็ถอนหายใจ
พอได้ยินดังนั้นผมก็นึกได้ว่า ก็จริงนะ เพราะช่วงนี้แม่ไม่ค่อยทานข้าวเลย
แล้วกับข้าวที่ทำ ก็เป็นกับข้าวที่ไม่ต้องปรุงรสเป็นส่วนใหญ่
เวลาผ่านไป ภาพแม่ที่เคยเข้าครัวอยู่บ่อยๆ ก็เริ่มจางหายไป
กลายเป็นกับข้าวส่วนใหญ่มาจากซุปเปอร์มาร์เก็ตใกล้ๆ บ้าน
เมื่อเห็นสถานการณ์ดังนั้นผมก็มีความคิดขึ้นมาอย่างหนึ่ง
ผมทำอาหารไม่เป็น แต่ผมจำรสชาติอาหารฝีมือแม่ได้ดี
ดังนั้น แม่ทำอาหาร ส่วนผมจะเป็นคนปรุงรสให้เอง
เราทำอาหารด้วยกันก็ได้
♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥
“เดี๋ยวผมเป็นคนปรุงรสให้เอง มาทำอาหารด้วยกันนะแม่”
แม่แปลกใจเล็กๆ สำหรับข้อเสนอของผม แต่ก็ตอบตกลงผมในทันที
“งั้นเรามาทำเมนูปลาบุริเทริยากิกันมั้ย?” แม่พูดอย่างนั้น
เมนูปลาบุรีเทริยากิเป็นเมนูโปรดของครอบครัวผม
ย่างปลาจนหนังกรอบ หลังจากนั้นก็ผสมน้ำราดปลาตามส่วนผสมที่กำหนดไว้
แม่จะทำอาหารจนถึงตรงนี้ หลังจากนั้นผมจะต้มปลาในน้ำราด
และปรุงรสชาติให้ได้รสชาติที่คนในครอบครัวชอบ
พอได้ชิมรสชาติน้ำราดอีกครั้ง “นี่แหละรสชาติประจำ”
หลังจากผมพูดประโยคนี้แม่ก็กลับมายิ้มได้อีกครั้ง
หลังจากวันนั้นเป็นต้นมา แม่และผมก็ทำอาหารร่วมกันมาโดยตลอด
มีบางครั้งที่พ่อเข้ามาร่วมวงทำอาหารด้วย
ผมตื่นเร็วขึ้น 1 ชั่วโมงในทุกๆ เช้า เพื่อมาทำอาหาร
♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥
แม่ของผมไม่อยากเป็นภาระของครอบครัว อะไรๆ ก็ทำด้วยตัวเอง
แต่แม่ครับ ผมอยู่ตรงนี้ครับ
ผมเข้มแข็งกว่าที่แม่คิดมาโดยตลอด
ดังนั้น แม่จะพึ่งผมมากกว่านี้ก็ได้นะครับ ผมจะอยู่ตรงนี้
ความคิดนี้วนเวียนอยู่ในใจผมตลอด
พร้อมไปกับคำขอพรเพื่อให้แม่หายป่วยจากโรคนี้ สักวันหนึ่ง
เครดิต: musojuku.jp, JapanSalaryman