ครอบครัวนั้นต้องมีคนตั้งแต่ 2 คนขึ้นไปจึงเรียกว่าครอบครัวได้ ครอบครัวเล็ก ๆของแม่นุก มีพ่อนก แม่นุก และมัดหวาย เมื่อใครคนหนึ่งล้มอีก 2 คนย่อมเซไปด้วย เพราะเรามีกัน 3 คน
คุณนกป่วยเป็นโรคปวดศีรษะเรื้อรังมาหลายปีแล้ว ที่ผ่านมาคุณสามีอดทนมาตลอด จนมาปีนี้อาการหนักมากขึ้นกว่าทุกปี บางวันปวดศีรษะจนลุกไม่ได้ เกือบ 1 ปีที่ผ่านมา พ่อนกไปตรวจที่โรงพยาบาลเกือบทุกเดือน ตรวจสมองและทุกระบบ แต่ก็ยังหาสาเหตุไม่พบ และที่หนักกว่านั้นคือ เวลาที่ แม่นุกไปทำงาน พ่อนกต้องดูแลมัดหวายด้วย ครอบครัวเรายังสรุปเรื่องโรงเรียนของมัดหวายไม่ลงตัว แต่มัดหวายได้ครูส่วนตัวคือพ่อนก ทั้งที่พ่อนกป่วยมากบางวันแทบจะนอนทั้งวัน
ในวันที่แม่นุกไปทำงานคุณครูพ่อนกใช้เวลาช่วงกลางวันกับเด็กหญิงมัดหวาย “พ่อ…หวายจะกินนี้” พ่อนกค่อย ๆลุกขึ้นมา “เดี๋ยวนะลูกพ่อเวียนหน้า” แม้ว่าพ่อนกจะป่วยแต่น้องหวายก็เนื้อตัวแน่นเหมือนเดิม เราสามคนดูแลกันมาตลอด แต่บางครั้งหน้าที่นอกบ้านก็ทำให้แม่นุกไม่สามารถดูแลทุกคนได้เหมือนเดิม คุณนกปวดศีรษะหนักมานานกว่า 1 สัปดาห์ จนทนไม่ไหว สายวันศุกร์คุณนกโทรศัพท์มาบอกว่า “คุณมารับลูกหน่อย ผมจะไปหาหมอ” คนที่อดทนมากอย่างคุณสามี ถ้าเอ่ยว่าจะไปหาหมอแสดงว่าต้องหนักมากจริง ๆ พักเที่ยงวันนั้นแม่นุกไปรับมัดหวายมาอยู่ที่ทำงานด้วย ส่วนคุณนกนั่งรถแท็กซี่ไปหาหมอคนเดียว คุณนกได้แต่พูดว่า “ผมขอโทษนะ” แม่นุกตอบว่า “ไม่เป็นไรหรอก แม่ขอโทษนะที่ไม่ได้ไปส่ง เราไม่เคยทิ้งกันแบบนี้เลย”
วันนั้นเป็นวันที่แม่นุกรู้สึกแย่มาก แม่นุกพามัดหวายมาอยู่ในห้องทำงาน และโทรศัพท์ไปถามข่าวพ่อ ปลายสายตอบว่า “หมอให้นอนโรงพยาบาล” นุกบอกว่า “เดี๋ยวเลิกงานแม่รีบตามไปนะ” สักพักใหญ่เสียงโทรศัพท์จากคุณสามีดังขึ้น “ผมอยู่ ICU นะ ช่วยโทร.บอกลูกๆผมกับอากู๋ด้วย ผมอยากเจออากู๋” แม่นุกมือเท้าเย็น คุณนกอาการหนักขนาดนั้นเลยเหรอสามีพูดต่อว่า “คุณรีบมาเร็ว ๆนะ ผมรักคุณนะ” แม่นุกอยากจะร้องไห้ออกมาดัง ๆ แต่ก็ทำไม่ได้ และเมื่อไปถึงรพ.ตอนเย็น ภาพที่เห็นใน ICU คือ คุณนกที่เคยกระฉับกระเฉงนอนให้ออกซิเจน ใส่น้ำเกลือ ติดเครื่องตรวจคลื่นไฟฟ้าหัวใจ หน้าตาอิดโรยอยู่บนเตียง คุณนกพูดคุยได้ปกติ เพียงแต่ตรวจแล้วเห็นว่ามีอาการคล้ายเลือดไปเลี้ยงสมองผิดปกติจึงส่งตรวจ MRI สมอง ซึ่งผลปกติ คุณนกนอน ICU 1 คืน
คืนนั้นเราสองคนแม่ลูกขับรถกลับมานอนที่บ้าน เช้าวันเสาร์พ่อนกย้ายออกมานอนห้องพิเศษอีก 1 คืน แม่นุกกับมัดหวายนอนเฝ้าพ่อนกที่โรงพยาบาล วันรุ่งขึ้นก็ขอกลับบ้านทั้งที่ยังไม่หายสนิท เพราะกลัวว่าแม่นุกจะต้องขาดงาน “พ่อหายแล้ว พ่อถอดสายแล้ว (สายน้ำเกลือ) หวายกอดพ่อได้แล้ว” พยาบาลตัวน้อยบอก
เรื่องโดย : เพียงดาว เสรีสุทธิกูลชัย
ภาพ : shutterstock