อลหม่านวันลูกป่วย

คัดจมูก-น้ำมูกไหล

น้ำมูกอุดจมูกทำเอานอนหลับไม่สนิท ร้องกวนทั้งคืน กลางวันแม่ก็ต้องคอยวิ่งตามเช็ดน้ำมูกที่ยืดหนืดจนแทบจะไหลเข้าปาก ผ้าเช็ดหน้ากี่ผืนก็ไม่พอ ฉุกเฉินจริงๆ ก็ต้องมือเปล่า (อี๋…) ไม่นับฉากทรมานตอนล้างจมูกอีกนะ

 

มีไข้-ไอค๊อกแค๊ก

เจ้าลิงน้อยเป็นไข้สูงกลางดึก กำลังหลับอุตุก็ต้องปลุกให้ลุก มาเช็ดตัวทุกชั่วโมงจนร้องจ้าๆ กว่าจะได้หลับสนิทก็ตีห้า คืนต่อมาไม่มีไข้ แม่วางใจว่าคืนนี้ได้หลับสบายแน่ ปรากฏ…ไอค๊อกแค๊กจนไม่ได้นอน (ทั้งพ่อแม่ลูก) กว่าจะนอนหลับสนิทก็ตีห้าอีกคืน เฮ้อ!

 

ท้องผูก-ท้องเสีย

ช่วงไหนกินผักน้อย เป็นต้องท้องผูก นั่งอึไปร้องไห้ไป แต่พอหายท้องผูกดันท้องเสียต่อ ท้องเสียวันไหนไม่เสีย มาเสียเอาวันที่ออกไปเที่ยวต่างจังหวัด อืม…เยี่ยม

 

หัวโน-เข่าถลอก-ปากแตก

แม่ห้ามจนเสียงแหบว่า อย่าปีนโต๊ะ อย่าวิ่งบนถนน อย่าวางของเล่นเกลื่อนพื้น ไม่เคยเชื่อกันหรอก พอหกล้มเข้าก็ร้องไห้โฮๆ อาบน้ำทีก็แสบแผลร้องที แต่ถามว่าเข็ด เลิกซนบ้างไหม ตอบเลยว่า ไม่!

 

กินยาพาหน่ายใจ

ไม่ว่าจะป่วยเป็นอะไร ถ้าต้องกินยาละพ่อแม่เหนื่อยทุกที เพราะนอกจากลูกจะไม่ยอมนอนนิ่งให้ป้อนยา หลังๆ ยังเพิ่มอ๊อปชั่น บ้วนน้ำลายพร้อมยา ไหลเลอะเปื้อนหน้า-คอ-ผม กัดหลอดไซริงจ์ป้อนยาจนป้อนไม่ได้ แถมขาถีบคนจับจนจุก ตอนนี้จะป้อนยาที ต้องใช้คนจับ 2 คนขึ้นไปถึงจะสำเร็จ

 

หายป่วย อย่าคิดว่า (พ่อแม่)จะหายเหนื่อย…เพราะทุกครั้งพอเริ่มทุเลา เจ้าจอมแสบจะซนซ่าเพิ่มขึ้นอีก 2 เท่า เหมือนจะชดเชยช่วงที่นอนป่วยหงอยน่ะสิ!

 

เรื่องโดย : Ling Lee’s Mama
ภาพประกอบ : โซเฟียร์