ตอนที่เจ้าปูนปั้นยังเป็นทารก (ยังเดินไม่ได้) เราก็อยากเห็นเขาเดินได้ไวๆ เพราะในใจแอบคิดว่าเราน่าจะสบายขึ้น เพราะเขาจะช่วยตัวเองได้มากขึ้น แต่พอเจ้าปูนปั้นเดินได้เข้าจริงๆ เราถึงรู้ว่ามันน่าปวดหัวอย่างที่ปู่ย่าตายายว่าไว้จริงๆ
เจ้าปูนปั้นเป็นเด็กที่เดินได้ค่อนข้างเร็ว เริ่มตั้งไข่และเดินได้เป็นเรื่องเป็นราวตอนประมาณ 9 เดือน แต่เป็นเด็กที่แทบไม่ได้คลานเลย เพราะจากแบเบาะ เราก็เห็นภาพตั้งไข่หัดยืนเลย เพราะคลานอยู่แป๊บเดียว แทบจะเรียกว่า เขาหัดคลานพร้อมหัดยืน และ หัดเดินเลยก็ว่าได้ (หรือจริงๆ เจ้าปูนปั้นหัดคลานช้าไป ก็ไม่แน่ใจแฮะ)
แต่เมื่อเดินได้ เจ้าปูนปั้นก็เดินไม่หยุดกันล่ะทีนี้ เพราะพอเขาช่วยตัวเองได้มากขึ้น เขากลับป่วนเรามากขึ้นไปด้วยนี่สิ อะไร ๆ ก็คงน่าสนุกไปหมดสำหรับเด็กที่เพิ่งเดินได้ โดยเฉพาะอะไรที่เราไม่อยากให้เขาสนุก.. ไม่ว่าจะเป็นแบบพื้นๆ จนไปถึงแบบที่ทำเราต้องพุ่งพรวดจากที่ตั้งไปถึงเจ้าตัวป่วนในเสี้ยววินาที เช่น
– ประตูเลื่อนแสนสนุก ที่เจ้าปูนปั้นสามารถเปิดปิด ซ้ำไป ซ้ำมา 30-40 รอบ พร้อมกับความหรรษาในการฟังเสียงประตูกระแทก ตึง ตึงเบื่อประตูหนึ่ง ก็ไปสู่อีกประตูหนึ่ง เบื่อประตูเลื่อน ก็ไปบานพับไม้ เบื่อบานพับไม้ไปสู่บานเลื่อนมุ้งลวด อ้อ อย่าคิดว่า หน้าต่างที่อยู่สูงจากพื้นนิดหน่อยจะรอดพ้นมือเจ้าปูนปั้นนะฮะ
– วงล้อแสนอัศจรรย์ เราแอบเห็นเขาชอบมองวงล้อและพยายามเอื้อมไปจับ ตั้งแต่ตอนที่ยังต้องอุ้มอยู่แล้วฮะ ดังนั้นเมื่อเดินเองได้ ทุกอย่างที่สามารถเข็นได้ก็จะถูกเจ้าปูนปั้นเอามาเข็น (อันนี้อาจจะเป็น ความผิดเราเอง เพราะหัดเดินเขาด้วยรถเข็น หัดเดิน พอเดินได้ เราก็รู้ว่าเขาหลงรักมันเข้าแล้ว 555) ของที่เข็นได้อย่าง รถเข็นเด็กก็จะถูกเจ้าปูนปั้นลากไปมาในบ้าน หรือ แม้แต่สิ่งที่เข็นไม่ได้อย่างเก้าอี้ กล่อง ลัง โต๊ะ ก็กลายเป็นสิ่งที่เคลื่อนที่ได้ เมื่อเราใส่แบตเตอรี่ยี่ห้อปูนปั้นเข้าไป
– พัดลมตั้งพื้น บรื้นๆ บรื้นๆ อันนี้เราก็ไม่รู้เจ้าตัวป่วนจินตนาการพัดลมตั้งพื้นตัวสูงเป็นยานยนต์ประเภทไหน แต่ถ้าได้ทีปะป๊า หม่ามี๊เผลอ เจ้าตัวป่วนเป็นได้ไปยืนบนฐานพัดลม เอามือทั้งสองจับแกนขาพัดลม แล้วก็โยกตัว ทำสีหน้ายิ้มสนุก พร้อมทำเสียง บรื้นๆ บรื้นๆ เห็นทีไร ดุไม่ลงทุกที (คลิกดู ปูนปั้นเล่นบรื้นๆ )
– ปลั๊กไฟ สายไฟ อันนี้ล่ะครับปวดหัวเลย เผลอเป็นไม่ได้เจ้าปูนปั้นจะไปดึงสายไฟ ป้วนเปี้ยนแถวปลั๊กไฟอยู่เรื่อย ซึ่งเราก็ไม่รู้ว่า ไอ้สายไฟเนี่ย มันสร้างสนามแม่เหล็กดึงดูดเด็กๆหรืออย่างไร เห็นชอบเล่นกันจริงๆ
แต่ก็ยังโชคดี ที่เวลาเราจะห้ามเจ้าปูนปั้นไม่ให้ทำอะไร เราแค่ทำเสียง ‘อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ’ ดังๆหน่อยเขาจะหยุดแล้วหันมามองหน้าเรา แล้วก็มักจะหยุดไปเล่นอย่างอื่นแทน (คลิกชมลีลาการเดินป่วนใน party วันเกิด)
เวลาไปงานเลี้ยงต่างๆ เจ้าปูนปั้นก็จะฉายแววนักเดินระดับโอลิมปิก เดินทั้งงานตลอดงานวนไปวนมา ยิ่งงานตามโรงแรมที่เวทีจะมีบันไดเดินขึ้นง่ายๆ แล้วล่ะก็ เป็นได้เห็นเจ้าตัวยุ่งแถวข้างเวทีแน่นอน ตอนที่ผมเขียนต้นฉบับอยู่นี่ เรา 3 คน ปะป๊า หม่ามี๊ และเจ้าปูนปั้น ก็เพิ่งกลับมาจากงานเลี้ยงปีใหม่ของบริษัทลูกค้าและแน่นอนที่ปะป๊าแทบไม่ได้กินอะไรในงานเลย เพราะต้องเดินตามเจ้าปูนปั้นที่สนุกสนานกับการเดินไปทั่วงานซะเหลือเกิน แต่เมื่อสักครู่หม่ามี๊บอกปะป๊าว่า
‘ไว้วันหยุดเราพาปูนปั้นไปเดินเล่นกันดีกว่าเนอะ เพราะกลับมาหลับพับไปเลย 555’
แวะไปดู รอยยิ้มหวานฉ่ำ ที่มีแจกฟรีทุกวันได้ที่
www.facebook.com/Poonpun.Poonpoon นะครับ
บทความโดย: บรรทัดที่สิบเอ็ด (พ่อเอก-จิรัฏฐ์ สิริเฉลิมพงศ์)