พวกเรารักพ่อจ้า

นับแต่วันแรกที่ลูกก้าวเข้ามาเป็น “สมาชิกใหม่” ในครอบครัวและกลายเป็นศูนย์กลางแห่งความรักและความใส่ใจ ในห้วงเวลาเดียวกันนี้เอง แอบมี “สมาชิกเก่า” คนหนึ่งตกอยู่ในภาวะงงงัน เริ่มไม่มั่นใจในสถานภาพแห่งตน งุนงงว่าสภาพสมาชิกหมดอายุรึเปล่า เพราะ… ไม่มีใครสนใจ “พ่อ” เลย แง้…!!!

ดูเหมือน“แม่” จะปรับตัวสู่บทบาทใหม่ได้เร็วกว่า “พ่อ”อาจเพราะธรรมชาติให้แม่เป็นคนอุ้มท้อง จึงมีโอกาสเตรียมความพร้อมและสร้างสายสัมพันธ์กับลูกในท้องอย่างค่อยเป็นค่อยไปทันทีที่ลูกน้อยลืมตาดูโลก แม่จึงพร้อม “สานต่อสายสัมพันธ์”… จากประสบการณ์ส่วนตัวและการพูดคุยกับเพื่อนฝูงพบว่า “พ่อมือใหม่” มักจะมีไฟแรงมากในช่วงหนึ่งเดือนแรก ยอมอดหลับอดนอน ป้อนนมลูก เปลี่ยนผ้าอ้อม กล่อมลูก แต่ไฟมักมอดลงด้วยเหตุที่นึกไม่ถึงเลย นั่นคือ…

สัญชาตญาณแห่งการปกป้องอันแรงกล้าของแม่ บางครั้งกลับผลักให้“พ่อ” กลายเป็น “คนวงนอก” โดยไม่ได้ตั้งใจตอนเปรมปริมแรกเกิด พ่อมือใหม่อยากดูหน้าลูกใกล้ๆแต่ด้วยความที่ยังมีอาการหวัดและไออยู่ แม้จะสวมหน้ากากอนามัย แต่แม่มือใหม่อย่างดิฉันกลับเอาลูกหลบพ่อ (ฮ่าๆๆ ใจร้ายจัง!) เป็นเหตุให้พ่อต้องแอบไปนอนน้อยใจและเปรยว่า “อย่าทำกันแบบนี้เลย ฮือๆๆ” (โถ น้ำตาของพ่อต้องไหลริน…) แม่มือใหม่จึงกล่าวคำขอโทษและยอมรับว่าทำไปโดยไม่รู้ตัวจริงๆ มันเป็นเพียงแค่สัญชาตญาณการปกป้องลูกน้อยเท่านั้น ไม่ได้ไล่พ่อนะ แค่ขับไล่เชื้อโรคอ่ะพ่อจึงต้องพยายามเข้าใจและทำใจให้ได้… เพื่อนดิฉันคนหนึ่งมาระบายความในใจให้ฟังว่า อุตส่าห์ตั้งใจทำข้าวผัดสุดฝีมือเพื่อให้ลูกกินแต่ทันทีที่แม่เดินมาเห็น ข้าวผัดแห่งรักก็กลายเป็นข้าวผัดต้องสงสัยเพราะไม่ผ่านมาตรฐานแม่ เนื่องด้วยไม่มีสารอาหารตรงตามตำรา… เพื่อนถึงกับรำพึงอย่างสุดเศร้าว่า “จุกในอก และน้ำตาตกในจริงๆ”…

ขณะที่บรรดาพ่อมือใหม่พยายามหาจุดยืนให้กับตัวเองหากแม่ไม่เปิดโอกาส พ่อก็ไม่รู้จะยืนท่าไหน จริงไหมคะ… อีกปัจจัยที่ส่งผลให้ไฟของพ่อมอดลงเรื่อยๆก็คือ “ความคาดหวังและมาตรฐานที่แม่มอบให้พ่อ” เช่น ทำไมไม่ตื่นกลางดึกป้อนนมลูก ทำไมไม่ช่วยกันกล่อมลูกนอน ทำไมต้องอิดออดเวลาให้ช่วยเปลี่ยนผ้าอ้อมและอีกหลายทำไม…

ถ้าเปิดใจให้กว้างจริงๆจะเห็นว่า ทุกสถานการณ์ที่ว่ามานั้น พ่อพยายามอย่างยิ่งที่จะอาสาเข้าช่วย แต่ความตั้งใจเหล่านั้นไม่ค่อย “ถูกใจแม่” เท่านั้นเอง… หลังโดนตำหนิบ่อยครั้ง เช่น ล้างขวดนมไม่สะอาด! ใส่ผ้าอ้อมไม่พอดี! หรือ อย่าเพิ่งไปเล่นกับลูกสิ เดี๋ยวลูกไม่ยอมนอน! พ่อจึงค่อยๆถอนตัวจาก “อาสาสมัครแนวหน้า” กลายเป็น “หน่วยกู้ภัยกำลังเสริม” ไปโดยปริยาย… อยากช่วยนะ แต่ไม่รู้จะช่วยยังให้ถูกใจ ขอเป็นทัพหลังก็แล้วกัน เฮ้อ…

และที่สุดของเส้นทางแห่ง“พ่อ” ก็คือ “ภรรยาของเขาหายไป” เหลือไว้แต่เพียง “แม่ของลูก”… ณ จุดนี้เองที่บรรดาพ่อมือใหม่ใกล้ตัวดิฉันถึงกับโอดครวญว่าปรับตัวไม่ค่อยถูกจริงๆ… แถมหลายครั้งยังต้องต่อสู้กับความรู้สึกผิดที่แอบอิจฉาลูกตัวเอง เพราะได้เวลาของภรรยาไปจนหมดอีก (ฮือๆๆ เฮ้อ…) แต่ด้วยความรักลูกและครอบครัว พ่อจึงขอเป็นฝ่ายเสียสละ และยอมลดสถานภาพจากสมาชิก“บัตรหลัก” เป็น “บัตรเสริม” ด้วยความเข้าใจและอดทน

เมื่อผ่านช่วงเวลาหัวหมุนของพ่อแม่มือใหม่มาได้สำเร็จ ดิฉันมองย้อนกลับไปแล้วเกิดความรู้สึกเห็นใจและเข้าใจ พ่อมือใหม่อย่างจับใจและคิดว่า หาก “แม่” ลองแบ่งสายตาและเวลาที่จดจ่ออยู่กับลูก มามอง “พ่อ” บ้าง จะพบว่า “ความเข้าใจ” ที่มีให้กันมากขึ้นนั้น จะเป็นแรงเสริมให้ “พ่อ” เติมเต็มบทบาทของตัวเองได้อย่างมั่นใจ และพร้อมจูงมือกันก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างมีความสุขทั้งครอบครัว…อย่าลืมบอกรัก “พ่อ” วันละนิดนะคะ

เรื่องโดย : ชิดชนก ทองใหญ่ ณ อยุธยา
ภาพ : shutterstock